Alain de Botton, een Britse filosoof en schrijver, richtte in 2008 The School of Life op. Wat deze school echter zo bijzonder maakt, is dat ze ideeën uit de filosofie, sociologie, geschiedenis, neurowetenschappen, kunst, literatuur en psychotherapie gebruikt om mensen te leren omgaan met hun problemen. Je kan er bijvoorbeeld lessen en lezingen volgen over het omgaan met stress en over allerlei manieren en methodes om rust te vinden in de chaos van het alledaagse leven. Maar je vindt er ook cursussen, retraites en workshops over hoe je je creativiteit kan ontketenen of de zoektocht naar de job die echt bij je past en over nog 101 andere dingen.
The School of Life heeft intussen vestigingen over heel de wereld en zelfs een eigen YouTube kanaal met meer dan vier miljoen abonnees maar mijn eerste kennismaking met deze school gebeurde via een artikel in het Nederlandse tijdschrift Flow.
De schrijfster van het artikel vertelde hoe ze zich op een zaterdagmiddag bij een Amsterdams kerkhof aanmeldde voor de les “You only die once” van The School of Life. Tijdens deze les onderzochten de deelnemers samen met een filosoof hoe ze hun eigen dood op een positievere manier konden gebruiken in hun leven. Misschien denk je nu “raar volkje die Hollanders” maar het artikel intrigeerde me wel. De dood is voor velen van ons een luguber onderwerp waar we het liefst niet over nadenken maar er vanuit gaan dat het leven eindig is, kan het makkelijker maken om aan te voelen hoe je je leven wil inrichten, waar je je tijd en energie in wil steken en knopen door te hakken. Iemand die twijfels of vragen heeft bij zijn huidige relatie kan zich dan bijvoorbeeld de vraag stellen “zou ik in deze relatie blijven als ik nog maar één jaar te leven had?”.
Ik geloof niet dat het toeval was dat ik dit artikel net op dat moment onder ogen kreeg. Ik bevond me toen namelijk zelf ook in een periode vol twijfels en slaagde er maar niet in om op werkvlak de nodige knopen door te hakken. Het herstel van mijn burn-out verliep immers vrij goed en ik kreeg ook weer zin om aan het werk te gaan maar ik wist niet of ik nog wilde terugkeren naar mijn vroegere werkgever. Daarnaast speelde ik ook met het idee om een overplaatsing naar een andere dienst of afdeling te vragen waar ik mijn talenten en vaardigheden wel optimaal zou kunnen benutten maar ook dit idee bracht een hele hoop twijfels met zich mee. In de hoop de knoop definitief te kunnen doorhakken, waagde ik me dus ook aan het gedachte-experiment uit het artikel. Zou ik mijn laatste levensjaar bij deze werkgever willen doorbrengen? Zou ik dit werk willen doen als ik nog maar kort te leven had?
Het antwoord was simpel: nee. Ik zou mijn laatste levensjaar nooit doorbrengen bij een werkgever wiens waardenpatroon haaks staat op alles wat voor mij essentieel is in het leven. En ik zou al evenmin kiezen voor een job waarvoor ik elke zondagavond niet alleen moed moest verzamelen voor maandag maar ook op zoek moest naar manieren om weer een nieuwe week door te komen. Wat ik dan wel wilde doen, moest ik nog verder uitzoeken maar 1 ding wist ik nu in elk geval wel met 300% zekerheid: terugkeren naar mijn oude werkgever (ook al zou het op een andere dienst zijn) was geen optie meer.
Dit gedachte-experiment beperkt zich uiteraard niet tot vragen en twijfels over je werk of je relatie. Je kan het ook op tal van andere keuzes toepassen:
Zou ik in mijn laatste jaar op aarde tevreden zijn met het sociale leven en de vriendschappen die ik nu heb?
Zou ik mijn laatste twaalf maanden doorbrengen met de mensen die nu in mijn leven zijn? Of zijn er ook mensen bij met wie ik in dat geval geen contact meer zou hebben?
Zou ik tevreden zijn met mijn huidige emotionele, mentale en spirituele niveau als ik nog maar 1 jaar te leven zou hebben?
Heb ik een doel of plan waar ik me nu mee bezig hou maar waar ik onmiddellijk mee zou stoppen als ik nog maar een jaar te leven zou hebben?
Door de tijd te nemen om hierover na te denken en eerlijk te zijn tegenover jezelf, krijg je een scherper beeld van wat je wel en niet in je leven wil. En dat kan behoorlijk hard en confronterend zijn. Maar niet zo hard als op je sterfbed liggen en beseffen dat je nog niet eens de helft van je dromen hebt vervuld omdat je bepaalde keuzes (niet) gemaakt hebt. Beseffen dat je je hele leven op automatische piloot hebt geleefd. Beseffen dat je altijd op safe hebt gespeeld en volgens de verwachtingen, meningen en regels van anderen hebt geleefd.
©ziel&zo2022
Hoe eerlijk ben jij met jezelf over hoe je leven op dit moment is? Doe je wat je wil doen? Heb je wat je wil? Voelt dit goed? En belangrijker nog: voelt het ook echt als jou? Of zou je het helemaal anders doen als je wist dat je nog maar 12 maanden te leven had?
Comments