Een prachtig gedicht over zelfliefde en het leven

Je kent Charlie Chaplin ongetwijfeld van zijn vele films maar hij is ook de schrijver van een ontroerend gedicht waarin hij zijn inzichten en opgedane levenslessen op prachtige wijze verwoordt. Chaplin schreef dit gedicht naar verluid op zijn zeventigste verjaardag in 1959 maar de wijsheid van zijn woorden is ook vandaag nog net zo toepasselijk als 66 jaar geleden.

Toen ik van mezelf begon te houden

Toen ik van mezelf begon te houden,

zag ik in dat mijn onrust en emotionele pijn en lijden                                        

slechts waarschuwingen voor me zijn,

dat ik niet met mezelf in harmonie leef.

Nu weet ik: dat is authenticiteit.

Toen ik van mezelf begon te houden,

begreep ik hoeveel ik iemand kan kwetsen

als ik mijn verlangens opdring

zelfs als ik wist dat de tijd er niet rijp

voor was en de ander er niet klaar voor was

– zelfs als ik die ander was.

Nu noem ik dit: respect.

Toen ik van mezelf begon te houden,

ben ik ermee opgehouden naar een ander                                                                

en beter leven te verlangen.

Ik zag dat alles in de wereld om me heen

een uitnodiging is om me te ontwikkelen.

Nu noem ik dit: groei.

Toen ik van mezelf begon te houden,

begreep ik dat ik altijd op het juiste moment                                                              

op de juiste plek ben

en dat alles precies op het juiste moment gebeurt.

Ik kan dus gerust zijn.

Nu noem ik dit: zelfvertrouwen.

Toen ik van mezelf begon te houden,

stopte ik om elke minuut te vullen en me                                                                    

van mijn vrije tijd te beroven.

Ik ben opgehouden met het bedenken van                                                

geweldige projecten voor de toekomst.

Nu doe ik alleen dat wat me vreugde en plezier brengt,

waar ik van hou en wat mijn hart blij maakt.

En ik doe het op mijn eigen manier en in mijn eigen tempo.

Nu noem ik dit: eenvoud.

Toen ik van mezelf begon te houden,

heb ik me bevrijd van alles wat niet goed voor me was:

van eten, mensen, dingen en situaties

en van alles wat aan me trok en wat me weg leidde van mezelf.

Eerst noemde ik dat “gezond egoïsme”.

Nu weet ik: dat is liefde voor jezelf.

Toen ik van mezelf begon te houden

ben ik gestopt met altijd mijn gelijk te willen halen

en sindsdien merk ik steeds vaker

dat niets zwart of wit is.

Nu weet ik: dat is bescheidenheid.

Toen ik van mezelf begon te houden

wilde ik niet langer in het verleden leven en me zorgen

maken over de toekomst.

Nu leef ik alleen nog maar in het moment,

in het hier en nu, waarin alles gebeurt.     

Zo leef ik elke dag, de een na de ander                        

en noem ik het: tevredenheid.

Toen ik van mezelf begon te houden

zag ik in dat mijn gedachten met me aan de haal kunnen gaan

en me een slecht gevoel kunnen geven.

Maar toen ik mijn hart liet spreken, werd mijn verstand            

en mijn denken een waardevolle bondgenoot.

Nu noem ik deze verbinding: de wijsheid van het hart.

We hoeven niet langer bang te zijn ons bloot te geven.       

Ook hoeven we geen conflicten met                                 

onszelf of met anderen te vrezen:

zelfs sterren botsen weleens op elkaar en juist daardoor

ontstaan er ook weer nieuwe werelden.

Nu weet ik: dat is leven.

Als ik je slechts één ding mag toewensen is het dat je de wijze raad van Chaplin in je eigen leven tot leven kan brengen en dat je van jezelf leert houden, accepteert wat je omringt, de kleine dingen waardeert en geniet van de momenten die je hebt, zonder je teveel zorgen te maken over wat zal zijn. Niemand kan immers alles controleren wat er in zijn of haar leven gebeurt (of nog zal gebeuren) maar je kan wel proberen om al het moois en goeds te halen uit de tijd die je hebt.

©ziel&zo2025