“Als een feniks uit de as herrezen” is een uitdrukking die vaak gebruikt wordt voor mensen die een klap in hun leven te verwerken kregen maar er toch in slaagden om zich te herpakken. De feniks is daarmee een symbool van kracht, transformatie en persoonlijke groei geworden. In dit artikel vertel ik je daarom graag wat meer over de achtergrond van dit vurige fabeldier dat op een wonderbaarlijke manier uit de as van zijn eigen vernietiging kan verrijzen en mijn eigen ervaring hiermee.
De mythe van de feniks
De feniks is een mythologisch wezen dat al sinds de oudheid in allerlei culturen een symbool van transformatie en veerkracht is. In China spreekt men bijvoorbeeld over Feng Huang en ook in het Arabische, Griekse en Romeinse erfgoed vind je dit fabeldier terug. Voor de oudste vermeldingen van deze vliegende legende moeten we echter naar het oude Egypte waar ze de feniks letterlijk als een god vereerden.
Een kans om opnieuw te beginnen
Het idee van een vogel die in vlammen opgaat, opnieuw geboren wordt en verder leeft: het is waarschijnlijk het symbool bij uitstek van veerkracht en opnieuw beginnen met een schone lei. En dan bedoel ik niet hier en daar wat kleine veranderingetjes aanbrengen en een beetje bijsturen. Als alles in vlammen opgaat, begin je namelijk echt helemaal opnieuw. Een beetje alsof je je oude ik in een doos stopt en die doos vervolgens achterlaat. Iets wat ik zelf bijvoorbeeld ook deed na mijn burn-out. Die noodgedwongen stilstand met alle ellende die ermee gepaard ging en de bezinningsperiode die daarop volgde, is voor mij namelijk uiteindelijk ook een kans geworden om mezelf opnieuw uit te vinden en mijn leven anders te gaan leven. Daarom beschouw ik die burn-out nu ook niet meer als iets negatiefs dat me overkomen is.
Die “nu” staat overigens niet toevallig in de voorgaande zin: toen ik nog middenin mijn burn-out zat en zag hoe het leven dat ik kende als het ware gereduceerd was tot een hoopje smeulende as, was mijn hoop op iets beters ver te zoeken en was er vooral angst dat het nooit meer hetzelfde zou worden. Maar naarmate het herstelproces vorderde, ging ik me ook bezinnen over de manier waarop ik mijn leven had ingevuld. Wie was ik nu eigenlijk? Welke waarden waren voor mij van levensbelang? Wat zei mijn intuïtie me? Deed ik werkelijk waarvoor ik hier op aarde was?
Hoe meer ik hier in alle eerlijkheid over nadacht, hoe meer ik besefte dat ik eigenlijk helemaal niet wilde dat alles weer exact hetzelfde zou worden. Leven om te werken, een job waarbij ik moest handelen volgens waarden die indruisten tegen alles wat voor mij cruciaal was, op automatische piloot de dag doorkomen, een leven waarin authenticiteit en persoonlijke groei een ver-van-mijn-bed show waren: het maakte allemaal deel uit van mijn verleden maar het waren ook stuk voor stuk dingen waarvan ik niet wilde dat ze ooit nog zouden terugkeren. En zo was mijn burn-out uiteindelijk ook het begin van een lange en intense periode waarin ik definitief afscheid nam van een stuk van mijn verleden en van mijn oude zelf. En dat mijn burn-out ook betekende dat ik fysiek niet meer dezelfde als voordien werd, is op bepaalde vlakken weliswaar een minder leuk gevolg maar in the long run wegen voor mij de vermoeidheid, concentratieproblemen en andere ongemakken als collateral damage niet op tegen de spirituele en mentale verrijking die deze noodgedwongen stilstand me bracht.
©ziel&zo2023
Comments