Op 1 juni 2022 deed ik datgene waar ik diep vanbinnen al jarenlang van droomde maar waar ik door allerlei omstandigheden nooit tijd of energie voor had vrijgemaakt: ik ging schrijven en startte met een eigen blog zodat ik mijn schrijfsels ook met de wereld kon delen. En dat is een beslissing waar ik tot op de dag van vandaag nog geen milliseconde spijt van heb gehad. Hieronder kan je daarom mijn allereerste blogpost nog een keer herlezen en geloof me: ik meen elk woord nog net zozeer als ruim een jaar geleden.
Ik had een plan… maar het leven liep anders. Dat is wat ik zou antwoorden als je me vraagt naar de afgelopen jaren. Net als iedereen had ik bepaalde ideeën over het leven. Ideeën over wie ik wilde zijn, hoe ik wilde zijn en waar ik naartoe wilde met mijn leven.
Als jonge dertiger was mijn job mijn leven. Niet omdat ik zo een leegte wilde opvullen: het was een heel bewuste keuze. Ik deed mijn werk niet alleen goed maar ook heel graag en ik had oprecht het gevoel dat ik iets zinvols bijdroeg. Geen haar op mijn hoofd die er toen aan dacht om dat allemaal zomaar op te geven. Integendeel zelfs: ik was ambitieus en gedreven en wilde nog verder opklimmen op de carrièreladder. Die plannen werden enkele jaren later echter helemaal overhoop gegooid.
Interne reorganisaties, een nieuw takenpakket dat mijlenver van mijn interesses lag, een propvolle mailbox en een stapel af te werken opdrachten waar nooit een einde aan leek te komen, steeds meer moeten doen in minder tijd, de dagelijkse kantoorpolitieke machtspelletjes… Het maakte me letterlijk ziek maar toch bleef ik uit plichtsbesef en een idioot hoog verantwoordelijkheidsgevoel doorgaan. Tot een burnout me helemaal onderuit haalde. Toen daar later ook nog een fibromyalgiediagnose op volgde en het duidelijk werd dat zelfs een nieuwe parttime job niet meer haalbaar is, voelde ik me verweesd. Mijn werk was al die jaren immers niet zomaar een verplicht nummertje geweest: het was wie ik was. Het was mijn identiteit.
Het verwerken en aanvaarden van mijn nieuwe werkelijkheid, kostte tijd. Net als het zoeken van een antwoord op de vraag wie ik was nu ik geen werknemer meer was. Hoe meer ik daarover nadacht, hoe meer vragen er bij me opkwamen. Ik wist bijvoorbeeld wel waar ik in mijn job goed in was geweest maar dat waren veelal dingen die aangeleerd waren. Maar wat waren nu eigenlijk mijn aangeboren talenten en vaardigheden? Waar werd ik diep vanbinnen oprecht gelukkig van? Wat had mijn ziel nodig? Wat waren mijn passies? Wat was mijn bestaansreden? Waarom was ik hier op aarde?
Met elke nieuwe vraag die ik me stelde, werd het me steeds duidelijker dat ik met elke nieuwe stap op de carrièreladder ook een stukje afscheid had genomen van mijn echte ik. De ik die werken aan je innerlijke wereld en je spiritueel welzijn net zo belangrijk vindt als werken aan je fysieke gezondheid. De ik die zielsgelukkig wordt van schrijven. De ik die tot tranen toe geroerd kan zijn door kunst en muziek. De ik die zonder enige moeite in een flow komt wanneer ze bezig is met schrijven, tekenen en schilderen.
Door deze elementen beetje bij beetje terug toe te voegen aan mijn leven, gebeurde er iets bij mij. Hoewel mijn lichaam en fysieke gezondheid nog steeds hetzelfde zijn, voel ik me nu meer in balans. En dat is ook meteen de reden waarom ik met deze blog ben begonnen. Want ingeval je er toch nog aan zou twijfelen: ik ben geen aanhanger van een of andere specifieke leer of van bepaalde goeroes die jou hier wil overtuigen van mijn gelijk. En ik ben evenmin van plan om je te overspoelen met verkooppraatjes om een online cursus of boek van me te kopen. Het enige wat ik wil, is jou hier allerlei informatie, methodes en tools aanreiken om je te helpen om ook meer in balans te komen en het leven te leiden wat echt bij jou past. En dat helemaal gratis en voor niks :)
©ziel&zo2023
Kommentarer